Trasa łącząca drewniane świątynie Ponidzia może być dobrą „wprawką" do odkrywania regionu przy pomocy znakowanych szlaków pieszych PTTK biegnących przez gminę Busko-Zdrój. Pierwszym z nich jest 27-kilometrowy szlak czerwony łączący dwa nadnidziańskie uzdrowiska Busko z Solcem. Pierwszą zaś atrakcją krajoznawczą, na jaką natrafimy, idąc nim z Buska w kierunku Solca, będzie położony wśród pól uprawnych, w niewielkim obniżeniu terenu, rezerwat „Owczary". Jego środkowa część – to rozległa kotlinka z małym ciekiem wodnym. Rzeczka jest zasilana przez słone źródło siarczano-chlorkowe. Z tej przyczyny doszło tu do rozwoju siedliska roślinności słonolubnej. Najwilgotniejsze miejsca porastają: łoboda oszczepowata, mannica odstająca, sitowiec nadmorski i muchotrzew solniskowy. Tereny oddalone od cieku porastają zielenią się: kończyną rozdętą, nostrzykiem ząbkowanym, turzycą odległokłosową oraz komornicą skrzydlastostrąkową. Rezerwat – to także skupisko bogatej flory halofilnej, mimo znacznej degradacji szaty roślinnej, będącej wynikiem wadliwie przeprowadzonej melioracji i zaczopowania jednego z dwóch słonych źródeł.
Po opuszczeniu wsi Owczary szlak biegnie następnie przez Pęczelice gdzie zachował się w stanie ruiny dawny zbór ariański. Ten nieco zapomniany intrygujący zabytek położony jest na podwórzu gospodarstwa rolnego. Zbór powstał dzięki Stanisławowi Gnoińskiemu w 2. poł. XVI w. Obiekt został następnie zamieniony na spichlerz i przebudowany na początku XX w.. Jest to budynek parterowy, murowany, bezstylowy. O jego dawnym przeznaczeniu świadczy jedynie zachowane niewielkie manierystyczne obramienie okienne.
Kolejną osobliwością czerwonego szlaku jest bez wątpienia położone na Kapturowej Górze wczesnośredniowieczne grodzisko o kształcie zbliżonym do trapezu. Prowadzone w tym miejscu badania archeologiczne wykazały dwa etapy osadnictwa na terenie grodu: starszy, datowany na VII−VIII/IX w. oraz młodszy, z IX/X-XI w. Gród w Szczaworyżu w przeciwieństwie do analogicznego założenia w Stradowie nie był nigdy silnie zasiedlony i prawdopodobnie pełnił funkcję refugialną. Koniec funkcjonowania grodu wiąże się niewątpliwie z akcją ostatecznego włączenia Małopolski w obręb monarchii piastowskiej (koniec X w.).
Szlak czerwony przed dotarciem do Solca pozwala zapoznać się także z miejscowością Zborów, w którym zachował się okazały pałac przebudowany w 1803 r. W przyziemiu i częściowo także na parterze tej klasycystycznej budowli dwupiętrowej zachowały się pozostałości pierwotnego dworu, pochodzącego z XVI w. Dziś, ma tu swoją siedzibę Dom Opieki Społecznej. Niewielki park krajobrazowy oraz budynki gospodarcze gdzie prowadzi brama wjazdowa z pocz. XIX w. dopełniają całości założenia pałacowego. Z niegdysiejszego pałacowego folwarku zachowały się budynek dawnej gorzelni (XVIII w.) oraz spichlerz (XVIII w.), na którego zachodniej ścianie można zauważyć tarczę kamienną z herbem Leliwa należącym do Tarnowskich – właścicieli Zborowa.
Sam Solec-Zdrój również ma do zaoferowania turystom nieco atrakcji. Niewielka dzielnica uzdrowiskowa Solca mieści się przy głównej bramie prowadzącej do miejscowego parku. Główny budynek hotelowy soleckiego Zdroju stanowi dość rozległe sanatorium „Świt", który przyjął swój obecny kształt w 1918 r. Wyróżniającym go elementem architektonicznym jest nieco odmienny stylowo korpus dawnej sali balowej i teatralnej ze smukłą kamienną wieżyczką.
W międzywojniu hotel był chętnie odwiedzany przez osobistości życia kulturalnego i politycznego II Rzeczypospolitej. W okolicach „Świtu" znajdują się: sanatorium „Jasna" z 1910 r. oraz położony na niewielkim wzniesieniu kościół pw. św. Mikołaja z 1937 r. projektu Franciszka Mączyńskiego. Drugi z wymienionych budynków stanął tu na miejscu wcześniejszej świątyni. Budowla nawiązuje pod względem architektonicznym do rzymskich bazylik. We wnętrzu świątyni można podziwiać zachowaną niewielką część wyposażenia poprzedniego kościoła. Warto zwrócić uwagę na epitafia właścicieli soleckiego Zdroju – jego założyciela hrabiego Karola Godefroy (zmarłego w 1874 r.), Ludwika Warchnowskiego oraz rodziny Daniewskich. Niezwykle intrygujący a także najbardziej cenny element dawnego wyposażenia pierwotnej świątyni znajduje się współcześnie na zewnątrz, na jednej ze ścian bocznych obiektu. Mowa o części pięknego manierystycznego nagrobka (2. poł. XVI w.), który przedstawia leżącą postać rycerza, prawdopodobnie Samuela Zborowskiego. Park zdrojowy przecina aleja Daniewskich (przedwojenna Zakładowa), stanowiąc tym samym jego główną oś. Była ona pierwotnie zabudowana stylowymi willami, z których dziś cieszą oczy: willa „Prus" z 1918 r. i ciekawa w swej bryle willa „Irena" – przedwojenne domy właścicieli soleckiego Zdroju – rodzin Daniewskich i Dzianotów. Malowniczy staw o nieregularnym kształcie, który niejako otacza opieką główne budowle zdrojowe – neoklasycystyczne „Łazienki" wzniesione w latach 1923–1925 oraz zbieżny pod względem stylu budynek Zdroju soleckiego − jest ozdobą soleckiego parku.
